Hebben Warhol, Haring of Hockney de kunst als geheel beter gemaakt? Niemand kan het met zekerheid zeggen en misschien is dat wel het hele punt. Maar we zijn er vrij zeker van dat deze hen twee keer zouden laten kijken. Popart ontstond in New York en Londen halverwege de jaren vijftig en werd de dominante avant-gardestijl tot het einde van de jaren zestig. Het wordt algemeen beschouwd als de nakomeling van het dadaïsme, gezien de satirische houding die het aanneemt ten opzichte van de gevestigde kunstwereld door beelden van de straat, supermarkt en massamedia toe te eigenen en ze als kunst op zich te presenteren. Het werk wordt gekenmerkt door gedurfde composities van alledaagse beelden - sterk afhankelijk van tv- en filmcultuur - met levendige kleuren. Het had een trendy 'nu'-gevoel dat de grens tussen de commerciële kunsten en de schone kunsten vervaagde. In een tijd waarin de alwetende kunstcriticus nieuwe kunst kon maken of breken in zijn geschreven mening over de vernissage van gisteren, was de verheffing van soepblikken, stripverhalen en hamburgers tot de status van schone kunst simpelweg schokkend voor het establishment. Maar dat was het punt ervan. Popart gaf gewoon niet om critici. Kunstenaars begrepen dat roem, erkenning en geld konden worden verkregen, ongeacht wat een gemene recensie over hen en hun werk zou kunnen zeggen. En in tegenstelling tot het establishment van critici en het ervaren galeriepubliek, zag de rest van de wereld iets dat ze konden begrijpen en waarmee ze zich konden identificeren. De revolutie van popart was de democratisering van kunst buiten de snobistische galerieën. Nu, hebben Warhol, Haring of Hockney de kunst als geheel beter gemaakt? Niemand kan het met zekerheid zeggen en misschien is dat wel het hele punt. Maar, 60 jaar later, is hun en andere popartiesten' invloed gemakkelijk te zien in bijna elk aspect van de moderne samenleving.