Het debuutalbum van The Dead Kennedy bood een perfecte combinatie van humor en polemiek, vastgebonden aan een muzikaal chassis dat net zo technisch en inventief was als de vernietigende breedkanten van Jello Biafra. Die teksten, wreed in hun precisie, waren onthullend. Maar het zou niet hebben gewerkt als het onderliggende geluid niet zo'n rumoerige rush was, de paraffine naar Biafra's open vlam. De aanhoudende invloed van Dead Kennedy is een buitengewone prestatie voor een band die vrijwel geen hoorspel had en alleen platen uitbracht op onafhankelijke labels. Het boek maakt gebruik van tientallen interviews uit de eerste hand, foto's en originele kunstwerken om een nieuw perspectief te bieden op een groep die bijna vanaf het begin verwikkeld zou raken in controverse. Het juicht de sleutelrol van de band toe bij het omzetten van punkretoriek, zowel polemisch als muzikaal, in iets dat echt bedreigend en enorm grappig is.