De sleutelhanger die ik je voorstel is een kleine draagbare odyssee, een stuk dat lijkt te zijn ontsnapt uit de gelakte vignetten van een Asterix-collectie en dat, wanneer je het in je hand neemt, uitnodigt om te luisteren naar het verre geruis van het Gallische dorp en zijn verhalen van verzet, vindingrijkheid en tederheid. Op het oppervlak prijkt een Ketel van de Toverdrank, een onsterfelijk icoon van de avonturen van Asterix en Obelix, die glanst met een glazuur dat eeuwen van spel en ironie lijkt te hebben geabsorbeerd. Het metaal, bewerkt met de geduld van een ambachtsman, vangt aan de rand een kroon van kleine lichtvlekjes op die zich gedragen als kleine sterren wanneer de zon ze raakt. Op het eerste gezicht is de sleutelhanger een praktisch object — een dagelijkse sleutelhanger met een opening en sluiting die de drukte van het dagelijks leven weerstaat — maar een tweede blik volstaat om te begrijpen dat het een venster is naar een universum dat veel groter is dan dat van zakken en sleutels: een poort naar lachen, naar collectieve heldendaden, naar het gedeelde geheugen van miljoenen Europese striplezers. In het midden lijkt de Ketel te ademen. Binnenin de metalen mond glanst de drank met een groenachtige tint die doet denken aan de bladeren van het dorp, aan het gras dat Panoramix betreedt wanneer hij de drank bereidt die kracht verleent; en aan de rand van de ketel zijn de kleine silhouetten van Asterix en Obelix te zien, twee figuren die generaties lang het exacte mengsel van moed, sluwheid en medeplichtigheid hebben verteld dat ontstaat wanneer twee vrienden samen naar het onbekende lopen. Het is een glans die niet de grootsheid van een muurschildering wil nabootsen, maar deze wil suggereren, met een economie van lijnen die, zonder zijn Frans-Belgische stijl te verliezen, het visuele geheugen en de verbeelding traint. Wanneer je de sleutelhanger tussen je vingers houdt, nestelt zich een discrete, bijna zachte warmte, die doet denken aan de menselijke warmte van de dorpskeuken, waar de lucht ruikt naar versgebakken brood en de belofte van een goede grap. Het ontwerp, zorgvuldig uitgevoerd, reproduceert niet alleen de scène in zijn uiterlijk, maar probeert ook de sfeer vast te leggen: die mix van subtiele humor en ondeugendheid die je doet glimlachen, zelfs wanneer het verhaal een gang van opgestelde Romeinen en verblindende sandalen doorkruist. De scène vertegenwoordigt, zonder in het belachelijke te vervallen, een moment van triomf van sluwheid tegenover brute kracht: Asterix, klein van gestalte en groot van vindingrijkheid, kijkt naar de Ketel alsof hij op het punt staat een geheim te ontdekken dat het lot van het dorp voor altijd zou veranderen.