De laatste mammoeten stierven in 1650 voor Christus, meer dan 1000 jaar na de bouw van de piramides in Gizeh. Maar deze wollige en wilde kolossen spraken sindsdien tot de menselijke verbeelding, zowel met hun geheugen als met hun overblijfselen. Verschillende culturen interpreteerden hun botten anders. De oude Grieken zagen ze als de overblijfselen van titanen. De oude Chinezen interpreteerden ze als drakentanden. Uiteindelijk ontstond in de 17e eeuw de wetenschappelijke methode, samen met de kennis van fossielen. Er was een kleurrijke cast van personages nodig om deze overblijfselen opnieuw te beoordelen en het idee te vormen van vergeten, wazige toendradikhuiden, waaronder Benjamin Franklin, Peter de Grote en een piraat. Hun innovaties hebben trouwens toevallig de paleontologie uitgevonden. (Dit boek kan een scherpe vlek bevatten op de boven- of onderrand en kan lichte tekenen van slijtage vertonen.)