De oorspronkelijke volkeren van Zuid-Afrika, de San en Khoi, zijn de eerste kenners van het gebruik van Rooibos (een vlinderbloemige struik) als voorouderlijk middel tegen een breed scala aan ziekten. De naaldvormige bladeren zijn rijk aan antioxidanten (aspalathine). Ze kunnen hypertensie verminderen, allergieën verlichten, gunstig zijn voor de huid en voldoende zijn in het geval van nierstenen. De San en Khoi hebben urenlang door het Cederberggebergte gelopen om de optimale planten te vinden. Ze oogstten ze, verpletterden ze met stenen, fermenteerden ze in hopen en droogden ze vervolgens in de zon. Rooibos bleef onbekend voor de rest van de wereld tot 1772, toen het werd aangeboden aan een Zweedse botanicus. Het echte potentieel kwam in 1904, toen een Russische immigrant erin geïnteresseerd raakte en besloot om handel te drijven met de lokale bevolking.