Ik had nooit gedacht dat ik mezelf zou betrappen op het prijzen van de deugden van een keramische chrysant, maar daar was ik dan, volkomen betoverd door een gele bloem die eruitzag alsof hij was geplukt uit de koortsdroom van een modernistische imker. Dit middelgrote wonder, vermomd als de geboortebloem van november, zat in zijn geschenkdoos als een porseleinen belofte van een eeuwige herfst. "Het is moderne kunst," verklaarde mijn zus, haar stem doordrenkt met de eerbied die gewoonlijk is voorbehouden aan abstract-expressionistische schilderijen of bijzonder goed uitgevoerde gegrilde kaasbroodjes. Ik tilde de nepflora uit de verpakking en ontdekte een sleutelgat dat deze botanische bedrieger transformeerde in een aan de muur te monteren wonder. "Dus je kunt deze zonnige charlatan echt ophangen?" mijmerde ik, terwijl ik me al voorstelde dat mijn muren het hele jaar door in november zouden bloeien. Terwijl ze poëtisch sprak over de deugden van deze keramische creatie, werd ik meegesleept in een golf van tuinbouwhysterie. Dit was niet zomaar een wanddecoratie; het was een revolutie tegen de tirannie van seizoensveranderingen en de constante teleurstelling van echte planten die koppig weigeren op commando te bloeien. Tegen de tijd dat ze haar vurige betoog had beëindigd, was ik een bekeerling. Wie had gedacht dat het pad naar interieurontwerp-nirvana geplaveid kon worden met porseleinen bloemblaadjes? Plotseling leken mijn kale muren minder op een blanco canvas en meer op een woestenij die smeekte om de aanraking van deze betegelde verleidster.