We worden losgelaten, onbewaakt, als wezens uit een soort menagerie, de ene dag opgesloten, de volgende dag voor onszelf zorgend in de vreemdheid van de wereld, voor onszelf zorgend. Dit is het motief dat wordt nagestreefd in GATELESS MENAGERIE. We kruisen ook met het wilde wanneer we rondzwerven, ons opnieuw vertrouwd maken met het dierenrijk en het met ons. We zijn één en hetzelfde: poortloos en bekeken. Hoe zien de dieren ons? Hoe verschijnen we voor hen? Zijn we in harmonie of tolereren we elkaar alleen maar?