Over Willows

Toen ik een klein meisje was dat opgroeide in New York City, kleedde mijn moeder zich soms speciaal aan om me aan het lachen te maken. Ze had een manier om alledaagse momenten om te toveren tot iets theatraals - een sjaal omdoen, lippenstift opdoen en in onvergetelijke rode zonnebrillen glijden die ze eind jaren '70 op straat in Manhattan had gekocht. Ze waren brandweerwagenrood, met oversized ronde lenzen en zachte kettingveren die eindigden in gedurfde rode schijven, die als oorbellen heen en weer zwaaiden. Ik keek, volledig gefascineerd. En als ze niet keek, sloop ik naar haar kaptafel, haalde ze tevoorschijn en probeerde ze op. Zo voelde ik me getransformeerd - glamoureus, speels, krachtig. Jaren later, terwijl we ons klaarmaakten om naar het buitenland te verhuizen, zag ik diezelfde zonnebril in een donatiedoos liggen. Mijn hart zakte. Ik kon ze niet laten gaan. Ik stopte ze stilletjes weg als een geheim - een klein stukje magie dat ik nog niet wilde verliezen.Lees hun verhaal