Ik ontmoette een reiziger uit een antiek land, die zei: „Twee uitgestrekte en stamloze poten van steen Sta in de woestijn... Dichtbij hen, op het zand, Half gezonken een verbrijzeld gezicht ligt, wiens frons, En gerimpelde lip, en sneer van koud bevel, Vertel dat zijn beeldhouwer goed die passies lezen Die nog overleven, gestempeld op deze levenloze dingen, De hand die hen bespotte, en het hart dat voedde; En op het voetstuk, deze woorden verschijnen: Mijn naam is Ozymandias, Koning der Koningen; Kijk naar mijn werken, gij Machtig, en wanhoop! Er blijft niets meer over. Rond het verval van dat kolossale wrak, grenzeloos en kaal Het eenzame en vlakke zand strekt zich ver weg uit.” Percy Bysshe Shelley - Shelley's Poetry and Proza (1977) Verloren was gegoten ring met Ramses II Cartouche.