'Ciao Bella' (Hallo mooie) - twee simpele woorden, maar ze dragen het gewicht van eeuwen, gehuld in zijde en gefluisterd op zonovergoten terrassen. Het is de melodie van een Vespa die door geplaveide straten zoemt, de warmte van de blik van een geliefde in een met kaarsen verlichte trattoria. Het is flirtatie, nostalgie, een moeiteloze knipoog naar schoonheid zelf. Gesproken met een knipoog, een zucht, of het kleinste spoor van verlangen, is het het volkslied van de Italiaanse romantiek - waar liefde een kunstvorm is, en elke voorbijganger een muze. Het drapeert zich over de schouders als een zijden sjaal gevangen in de mediterrane bries, gekust door de geur van citrus en espresso. 'Ciao Bella' is meer dan een begroeting; het is een liefdesbrief aan het leven zelf, een vluchtig moment van aanbidding verpakt in de zangerige cadans van een taal gemaakt voor poëzie.